"Programmeren is net als kleien", Frank over 25 jaar bij IJsfontein
Frank werkt als senior programmeur bij IJsfontein. Al 25 jaar bouwt hij games en interactieve ervaringen. Een kwart eeuw! Hij vertelt hoe dat is.
Frank, 25 jaar bij IJsfontein! Hoe voelt dat?
Ja zeg dat maar eens hardop… erg! Het voelt nog helemaal niet zo lang.
Vertel eens over die eerste periode.
Ik kwam binnen via een open sollicitatie. Ik zei: “Wat jullie doen, dat kan ik ook.” Wat me zo aantrok aan IJsfontein? Het idee van function to feeling. Je legt niet uit wát er gebeurt, je maakt het voelbaar. Door gedrag te koppelen aan spel. Een speler leert niet omdat iemand het vertelt, maar omdat hij het ervaart. Dat concept van informeel leren sprak me toen al enorm aan.
In het begin waren we nog zó klein. Een vormgever, een programmeur, een projectleider; dat was het wel. Klanten bemoeiden zich nauwelijks met wat we maakten. Dat gaf vrijheid, maar ook een zekere blindheid: je bouwde iets en hoopte maar dat het werkte.
Nu is dat anders. Klanten weten veel meer, hebben duidelijke ideeën en houden je scherp. Je kunt niet meer alleen vertrouwen op wat jij denkt dat goed is en maar hopen dat het past. Alles moet kloppen, samen met de klant. Dat maakt het proces intensiever, maar ook rijker.
Wat houdt jou nieuwsgierig na al die jaren?
De technieken veranderen, het gereedschap ook. Maar het idee blijft hetzelfde: iets nieuws creëren, een oplossing vinden, iets tastbaars maken van een abstract idee. Dat is in 25 jaar nauwelijks veranderd.
Wat me drijft, is precies dat: uitdagingen tegenkomen waarvan ik nog niet weet hoe ik het ga oplossen. Bij grote projecten denk ik vaak: “ik weet nog niet hoe, maar dit moet ik toch kunnen!”
Wat brengt al die ervaring jou?
Ervaring helpt natuurlijk. Je ziet sneller waar de valkuilen liggen, wat er mis kan gaan. Maar die kennis kan ook tegen je werken. Soms zie ik de problemen al voordat ik überhaupt begin. En dan rem ik mezelf af.
Het beste werk ontstaat juist als ik dat loslaat. Gewoon beginnen, zonder te veel nadenken. Onbevangen. Met de Pippi Langkous-pet op: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
Na 25 jaar programmeren: wat houdt het spannend?
Programmeren blijft een puzzel. Alles speelt zich in je hoofd af: logisch en analytisch, maar ook creatief. Je zoekt een oplossing, probeert, schuift, speelt. Pas je iets aan, dan verandert er iets anders.
Het voelt daardoor vaak als spelen. Of beter nog: als kleien. Meestal begin ik gewoon maar ergens. Ik weet ongeveer wat het moet worden, maar de weg ernaartoe ligt open. Het begin is altijd het leukst. Alles gaat zo lekker snel. Naar het einde toe wordt het meer gepriegel. Dan moet je oppassen dat het hele werkje niet instort. De kunst is om te weten wanneer je moet stoppen.
En hoe laat je al dat hoofdwerk dan weer los?
Timmeren! Ook daar draait het om nadenken, improviseren, problemen oplossen. Alleen doe je het met je handen in plaats van in je hoofd.
Hoe zie je de toekomst?
IJsfontein voelt nog steeds als de juiste plek. Hier leer je van elkaar. Iedereen brengt zijn eigen expertise mee. Samen maak je dingen die je alleen nooit voor elkaar krijgt.